sábado, 8 de diciembre de 2012

Quizás el último...


Sábado , 08 de diciembre de 2012...

Hola compañeros de viaje...
Cuando inicié este blog, os prometí contaros mis aventuras y desventuras de este viaje tan particular por tierras extrañas para mí, y siempre buscando un trabajo con el cual disfruto muchísimo. Pues bien, el destino me la ha jugado...
También en las primeras entradas, os explicaba lo complicado que era , por lo visto, trabajar en el sector de la minería y lo exigente y estricto que este parecía ser. Confirmado. Son super-estrictos y ello me ha conducido a finalizar mis trabajos en Las Bambas....
Sorpresa , eh?...pues así ha sido...todo empezó hace casi una semana...
Después de una jornada como casi todas...estabamos un grupillo de compañeros y yo, en la oficina, acabando cuatro cosillas. Llegó la hora de la cena y la discusión de siempre...cenamos en el campamento pollo y arroz, o en CHALLHUAHUACHO...en la pizzeria, (que por cierto a esas alturas yo ya he aborrecido y por tanto, a mí no me apetecía pizza...), el caso es que por mayoría se decide a la pizzería...y ahí empezó todo...estábamos hablando de lo duro que era el trabajo (en realidad no lo es tanto cuando coges el truquillo...) y criticando al mundo, buscando como arreglarlo...las paridas que se dicen en compañía de amigotes aprendices de políticos -no corruptos-...pero claro...entre las ideas felices que surgieron...una fue la de ...oye...nos pedimos una chelita?...(palabra común para designar una cervezita). Nota aclaratoria:
ESTÁ TOTALMENTE PROHIBIDO CONSUMIR ALCOHOL EN EL SECTOR DE LA MINERIA...TOLERANCIA 0.00...= CERO ACCIDENTES....ese es el lema principal de este sector...está claro que no fué una chelita...sino tres o cuatro...aparentemente cualquiera diría que no es para tanto, (aunque a mí más de dos ya me marean, los que me conoceis, sabeis que no soy muy cervezero, las dejo para ocasiones de mucho calor, con limonada, con los compañeros del quad...y raras ocasiones...lo mio es la coca.cola...buenasssa....como dicen aqui...), además la marca estrella de esta zona es la Cuzqueña...esta rica pero tiene su puntillo Voll-Damm...Además yo ni las probé, o sea, que no cené y tenía el estomago más vacío que el Congreso en un Barcelona-Madrid...Bueno excusas...el caso es que sucedió  producto de nuestra inconsciencia, ya que nunca te imaginas que unas cervezas te puedan romper en dos tu vida en un segundo.
Sucedió según entendí un día después, que en el mismo local, se encontraba alguna persona de 'confianza' de la empresa minera para la que trabajamos...añadiéndole alguna fotillo al asunto...el caso es que en nuestra ignorancia de fiestecilla de estudiantes de jueves noche..(hija ya conoces ese mundillo...), nosotros tan felices hasta pasada la medianoche, ya que al dia siguiente, se suponía que teníamos que trabajar.
En el grupito estábamos un topógrafo español y yo como su jefe de topografía...Lógicamente...y esto es pregunta de exámen para los que trabajan en obra...(quiénes son el grupo de gilipollas que madrugan bastante, junto con los encargados de obra...? EXACTO!... Los TOPOS...entre los que me incluyo...también los que me conoceis, sabeis que me gusta empezar temprano, para organizarme el día y porque los problemas siempre surgen a primera hora y solamente falta que llegues tarde, para que el movil eche humo...
Fuí el primero en caer en la cacería de la minera...Minutos después, cayó el otro topógrafo Español que estaba conmigo la noche anterior. Un control de alcoholemía en el camino de CHALLHUA... a la obra...la verdad es que yo iba tranquilo...nunca imaginé que tan poquito, se haría tan grande...resultado...una tasa de 0.14 en el aparatito...(En España no habría tenido casi problemas....pero aquí...). Al instante...un revuelo impresionante...me invitan a acompañarles a sus oficinas y tras un interrogatorio quizas un pelín exagerado, con médico, recontraprueba y foto de delincuente incluida...empieza la verdadera fiesta...me quitan el carnet de entrada al proyecto...yo aún no entendía nada...pensaba que sería una bronca, una amonestación, un ...pero mira que eres tonto Manel...pero no. Al rato se me comunicaba la expulsion inmediata del proyecto de Las Bambas...como ejemplo...y ahi lo entendí...Habían 'CAZADO' a todo un jefe de topografía, y además de España...TOMA YA CARAMBOLA...la propaganda estaba garantizada...el ejemplo sería de lo más efectivo que se podía pensar.
Empezó así un calvario de casi una semana. Encerrado -arrestado- ese día en mi cuarto de CHALL..., al siguiente se me comunica que efectivamente,  debía viajar a Lima, con todas mis cosas...era el FINAL...no pude subir al proyecto a despedirme de nadie...Y no me lo podía creer...de la noche a la mañana todo estaba revuelto y no entendía bien que estaba pasando...
Esa noche algunos compañeros nos hicieron a mi y al otro compañero, una cena improvisada de despedida. Fué un mar de lágrimas...como lo había sido toda la tarde que estuve encerrado en mi cuarto...no me lo podía creer...me conoceis...yo no tengo por costumbre beber...y me habían expulsado por eso!!!!
La bueno de todo esto, fue la respuesta de la gente...ESPECTACULAR!!!, todo el mundo me llamaba al movil para darme su verdadero apoyo...querian mobilizarse para protestar...POR MI...(Hablo siempre de lo que a mi me pasó, pero teneis que tener en cuenta que mi otro compañero estaba pasando prácticamente por lo mismo que yo, aunque no lo mencione...).
Desde aquí agradecer a todo el mundo que estos días ha estado pendiente de mi estado de ánimo. Me han echo confesiones que me han hecho llorar aún más...La mayoría de los 16 topografos que te digan que eres el mejor jefe que han tenido nunca...(llamadme fanfarron y creido, pero es que no me había pasado nunca...y en esta semanita tan difícil, me vino muy bien para que mi ego no se fuera al garete)...pues eso MUCHISIMAS GRACIAS A TODOS ELLOS, asi como a mis cadistas (delineantes que me ayudaban en confeccion de planos y mediciones) igual de emotivos en sus mensajes de apoyo..., a los jefes de producción, al personal de recursos humanos del Proyectos, al personal administrativo, a los supervisores, capataces, chóferes, (que me llamaban para ofrecerme una casa cuando retornase a Perú...), y como guindas al pastel...a mis dos compañeros de Topografía y oficina Técnica, Iván y Oscar y sobretodo a mi jefe y amigo Antonio, que me ha demostrado la diferencia entre Jefe y LIDER, que lo es.., muchas gracias ANTONIO.... como digo...esto no lo descubres hasta que te pasa...
Pero aún faltaría en esta historia un pequeño giro inesperado...según me ha parecido entender...desde la empresa minera tambien se me conocía... y por lo visto...la aplicacion tan severa de las normas, había creado una controversía de si realmente el sistema funcionaba...(esto es una apreciación mía...). En pocos días, quizás no se ha hablado tanto de una persona afectada por un hecho que no describía la situacion real...os explico...llevo aqui cuatro meses, pero me da la impresión de llevar un año, dado el volumen y ritmo de trabajo que aqui se desarrolla. Estaba yo contento, porque tenia la obra en el punto que me gustaba, a mi manera, controlando a mi gente...habiendo creado un grupo de trabajo espectacular, (no quiero quitar mérito a mis dos más que apreciados compañeros de equipo técnico, Oscar Pequeño, el otro jefe de topografía e Iván González, jefe de oficina técnica, y con los cuales formábamos un mega-equipo, con una alta calidad técnica y humana...parece cursi pero creedme que es así...)...La verdad es que estaba en ese puntillo de que te ibas a dormir orgullosos del trabajo realizado...independientemente de si era estresante, cansado o apabullante...
Me consta que desde la obra (conozco quién, pero no me atrevo a decir nombres por si aca...), enseguida se realizaron contactos para ver si habia otro camino para mi retorno...y ZAS!!!...estando en Lima se produce un pequeño milagro...la empresa minera EMITE UN COMUNICADO POR CARTA!!!, en el cual se me 'castiga' con un mes fuera del proyecto, pero al cabo de ese mes, en enero, se me permitiría ingresar de nuevo en el proyecto...INCREIBLE...ORGULLOSO....es un premio a mi labor, pensé...pero de nuevo la realidad...mi acto, había comprometido el nombre de la empresa (fuí consciente de ello desde el primer minuto de todo este lío), y se debia dar ejemplo,... se me comentó en Lima. Lo entendía perfectamente. Las normas se han de cumplir, sino esto sería la hostia...Incluso, había la posibilidad de aplicar el regimen interno de la empresa...Lo pensé también aquella tarde triste en mi habitación de CHALLHUA...una putada...pero totalmente probable...Perú se me estaba escapando definitivamente de las manos...de verdad...todo esto en menos de una semana...no es agradable...putas chelitas!!!
De nuevo una lucecita de última hora...parece que puedo tener cabida en otros proyectos de Chile o Colombia...bueno...no es Perú, no es Las Bambas, no estarán todos esos amigos que YA he hecho aquí...pero sigo en la empresa y seguramente haciendo lo que quizas creo que es lo que se hacer mejor, que es la Topografía...una incertidumbre, Sí, pero ahora es mejor que un destierro por algo con lo que no me siento para nada identificado...perdonadme, pero para mí, la causa de mi expulsión , me parece de lo más tragi-cómica...SI YO NO BEBO JODER...!!!
Y así están las cosas...hoy vuelvo a mi casita, con mi mujercita y mi princesa, (los mejores apoyos que he tenido, tengo y seguramente tendré siempre...) a descansar unos días y pensando aquello de año nuevo...oportunidades nuevas.
Lo único positivo de todo esto es ver lo mucho que te dá la gente en un país, que sin verte extraño ni extranjero, te demuestran que eres uno de ellos, y que algo has tenido que aportar a sus vidas para que se movilicen por tí como todos ellos lo han hecho. Por último, deciros que se confirma mi percecpción de que vivimos en un mundo hipócrita y que la gente más papista que el papa son a los que más hay que temer...(la cita no va referida a nadie...es simplemente mi punto final a esta historia...sin más...)
!Que casualidad que estoy escribiendo esto desde el hall del hotel en el cual estoy hospedado, y de fondo suena esa canción tan bonita de Robbie Williams...'Angels'...dedicada a mi mujer y a mi hija ...!OS QUIERO.....! y a los demás, que en breve nos veremos...
Una últimas fotillos de resumen...



Abusé demasiado de ellas...y las he aborrecido....

Echaré de menos ese espíritu salvaje...
...Y esos restaurantes de diseño que he conocido...

...de los paisajes...que deciros....los extrañaré mucho...
Agustín, mi compañero en esta desafortunada aventura...



10 comentarios:

  1. Manel, si son empresaris, i volen fer calés, tontos no són. ´Tú no t'escapes d'allà tant facilment.
    "Tu vales mucho tio".

    Demà ens veiem!!! I jo et convido, a una COCA_COLA.

    ResponderEliminar
  2. Papi como te digo siempre muchos ánimos y la cabeza bien alta que vales oro!! En unas horitas ya estás aqui..en tu casita y con tu familia y toda la gente que te quiere.. Todos sabemos como eres, no dudes nunca que te queremos!!!

    ResponderEliminar
  3. Tus ángeles están aqui..contando las horas que faltan para verte entrar por la puerta de "nuestra casa" ..y para seguir luchando por ese dificil camino...nadie regala nada ya lo has visto..seguro habrá más capitulos para leer...donde sea....to be continue!!!!

    ResponderEliminar
  4. Manolo, no pasa nada, es un punto y aparte y seguramente lo mejor siempre esta por llegar, has visto que eres CAPAZ, que nadie de los que te conocemos hemos dudado NUNCA . Si, realmente es una putada ahora que ya habías encarrilado el asunto...Pero sigues estando, de todo se aprende aunque en tu caso ha sido injusto . Cuñaooo, ahora ha disfrutar de estos diitas lo que se pueda, y prepararte para una nueva aventura. ( estoy superorgullosa de ti, bessos)

    ResponderEliminar
  5. Manel, aunque sea injusto, seguramente ellos después de estos dias sin tí sabrán que han salido perdiendo. Ánimo campeón, recoge fuerzas en casa no más vuelts y disfruta de los tuyos. Un gran abrazo de tu english friend.

    ResponderEliminar
  6. Ellos salen perdiendo Y LO SABEN. Disfruta del descanso y las fiestas porque no creo que te dejen mucho tiempo parado. Seguro que el resto de suramerica esta comprando numeros para llevarse al gordo !!! Un abrazo y espero poder pasar a verte.

    ResponderEliminar
  7. Ànims i endavant Manel,....sempre endavant!!!!!!
    És totalment surrealista el que expliques, una mala jugada, però vés a saber, potser és l'inici d'alguna nova oportunitat.
    ...Ara toca familia i tot seguit toca tirar endavant, com et deia, SEMPRE ENDAVANT!!!!
    Salut!!!!

    ResponderEliminar
  8. JOEEER Manolo, pero como te pasa esto a tí, si eres de los semi-abstemios!!! Bueno, creo que quien sale perdiendo son tus amigos/compis que dejas allí en esas tierras lejanas (que seguro son muchos). Los que ganan son tu y tu familia ya que estareis unos dias (supongo/espero que pocos,...) juntos por navidad.
    Que conste en acta que también salimos perdiendo nosotros, TUS FIELES SEGUIDORES del BLOG, esos que lo leemos asiduamente y comentamos en las tertulias de café. Por cierto, que sepas que en la delegación también se habla de tu fenomenal blog,...O sea, que vayas donde vayas (que seguro que iras)no dejes de hacerlo. Quien sabe,igual algún dia haces un libro de tu vida y tus aventuras,....
    Un abrazo. A ver si hay oportunidad de vernos un rato,...ya sabes que tienes muchos compis/amigos por el puerto.

    ResponderEliminar
  9. Ánims Manel i no et trenquis el cap. Ets un bon professional i desestimar-te es un error. Tot sortirà be.

    Bones Festes i Millor any 2013 on siguis.
    Una abraçada company. !!

    ResponderEliminar
  10. Hola Manuel,
    siento utilizar este medio pero he leido tu blog y has hablado de Oscar Pequeño, compañero mio de carrera de la universidad de Mérida. Mi nombre es Juan Antonio Pinteño. Si eres tan amable me gustaria contactar con él y saber de su vida. Mi e-mail de contacto es cartojerez@cartojerez.com

    Muchas gracias y suerte

    ResponderEliminar